Mesore

Çdo kënd e gjithkush kërkon përmesoren e vet, 
Të dytin e njëjtë, se shok nuk gjen në këtë botë, pra gjysmën e vetes kërkon, 
A s’ishe në fillim dy qeliza me dy rënkime ane?
Të bënë një, që vetminë ta vuash.
Thonë që ke në botë një të ngjashmin tënd, dakord, 
Por gjasa një në shtatë miliard ke që ta hasësh, më parë grimcën tënde gjen të rërës
Që ra kur baresje në një plazh të verdhë me diell blu prej gjethesh.
Pra do veten tënde, qelizën e parë të parë në pasqyrat e botës,
Që dot s’e shpëlan ujët dhe shiu qytetës, as kafenenë e të tjerëve
Me më të bukura histori se 'tuat dhe femra
Me më të bukura flokë e përkushtime, nuk ta shlyen, 
Kafeja e rrufitur nxehtë për mungesë të buzëve të dyta, - të ngjashmet, plotëset,
Plotësim prej brave me kyçin e vetëm me kopje të ndaluara nga shteti, - kujdes!
Dua vizën time,
Mbi xham të ditës pluhur që duhet të thithet
Për pastërti dritoresh: kjo pastëti na mban, 
Aks të simetrisë kërkoj, vizën 
Që mes për mes Ansonian e përshkon e më dysh ia pret bronzin Walter Scottit.
Si çdo kënd e gjithkush kërkon mesoren e vet,
Jesiri vizat e ditëve që heq mbi suprinë të murit,
“Bën kohë”, i thonë, sikur Zoti.

At Mendelejevi (ripunim)

“…është një nga mençuritë njerëzore më të mëdha: përqendruar në mënyrë të hatashme e gjithë bota lëndore në një kornizë, e ç’është më e habitshmja, në një sistem! Në një sistem jo të dështuar! Ke parë kund të mos dështojë një sistem? Me aq sa mund t’i qëndrojë demit të tërbuar një lojtar rodeoje, po aq mundet t’i bëjë ballë tërbimit të botës materiale një sistem. Por ky është ndryshe, ky bën përjashtim. Është shenjtërori im, ku shkoj të ndihem mirë: jo ta pastroj, por ta përshkruaj mëkatin.”

At Mendelejevi është ndër të paktët njerëz me të cilët nuk ndihet nevoja të jesh më i mirë nga sa je. Në praninë e tij, i thua të gjitha. Ngase e di që ai do të flasë me fjalë qetimi: “S’është aq faji yt që je sersen e i pazënë vend. Ti je i përbërë prej pejzash e elementesh që nuk sillen urtë, por ziejnë nga brenda, nga tërheqjet dhe sikterisjet, dëshirat për vetëshkatërrim e vetëzbërthim. Ti s’mund të jesh ndryshe nga sa je, biri im”. E thotë këtë me zë guvor, një jehonë e mbledhur si rrotull fermani tek shpështillet që të shpallë.

“Mos doje të thoshe ta shpjegoj mëkatin?” i them më tepër për të mbajtur gjallë bisedën.

Ati ndalon një hop: “Edhe ashtu mund ta marrësh,” thotë dhe vazhdon të lëvizë prapë. “Edhe ashtu. Megjithëse, në të vërtetë, ne vetëm përshkruajmë, ne asnjëherë nuk shpjegojmë.”

“Pse kështu?” pyes i habitur.

“Sepse shpjegimi është i pamundur, biri im.”

“Pse kështu?” pyes prapë.

“Sepse pse-ja është teleskope pa mbarim,” thotë Ati duke buzëqeshur lehtë. “Ja, merr për shembull dy pyetjet e tua të fundit.”

Burra lagjeje punuar kryq

Dyshimi i grave për burrat kishte dekada që frynte si një erë e hidhët shkurti nëpër mëhallë, me sy fosfori dhe kthetra që ndiqeshin mbi avllitë. Një acar pabesie rrënqethte hurmat e ngrira dimërore, degët e të cilave kryqëzoheshin si gishta lutës që diçka e keqe të mos ish e vërtetë. Se tradhëtitë e grave janë hyjnore, bëjnë letërsi të madhe e ku di më, e ç’të bën gruaja, s’ta bën as Perëndia, dihet ajo, por tradhëti e burrave është si e ftohur qerpiçi e përdhese, moj korba, ç’të bën burri ta bën kushdohi, ta bën Shaja, Ikja, Symja… Burri të thotë po dal sa të marr ca gozhdë borxh tek Qerimi, dhe shkon tek Arrët e Lanës së Vogël e mbaron punë… e në kthim merr vërtet një dorë gozhdë tek Qerimi e i bie me vete, ndërsa ty s’po të del finja për dorën e fundit të lëvereve… s’e kishe llogaritur mirë. Mbajini mirë burrat moj gra, vinte porosia nga Bikja, që e kish kaluar mesin e të dyzetave dhe tashmë quhej me përvojë dhe pothuaj plakë. Se burri është si zogu, po e lëshove, fluturoi. Dhe të gjitha shikonin duart e mbledhura si për lutje të Bikes që hapeshin, dhe u dukej sikur që andej vërtet fluturonte një burrë, që zhdukej për kushedi se ku. Tek Qerimi i radhës. Dhe përmbysnin filxhanët me një llum mbytës prej delte hallesh, më vijnë miq nesër dhe s’kam ç’u nxjerr, burri fton njerëz sikur unë kam në shtëpi magazinën e Lutfies (shitësja e ushqimores), eh, e dimë, e dimë, burrat s’dun me dit, e dun tryezën e shtrume dhe tepsin e rrume… hi hi hi.