Damës,‘97

për D.G.

Ky fati ynë si fshati
nën shkëmbin me emrin si armë, Martalloz,
ka bletë, thonë, atje, por mjaltë kush s’ka parë,
veç çobenë të malcuar,
nga bletë a gjërpënj kafshuar.
S’ka infermierë në stane, në daçi depo armësh
të mbytura në graso, sallo luftrash që s’u bënë kurrë,
dhjamë në vijaska tytash dhe enë gjaku
bagëtish që s’u therën kurrë
për hir të shoqatës së mbrojtjes së kafshëve në Tiranë.
Rhyri shkurti me ura të shkurtra,
brigjet zënë e ndiqen në dimër,
apo kanë ftohtë, s’e di, po diç do te jetë që aviten ashtu, vëngër-vëngër,
me buzë të rrezikshme Mifoli, vidhat e verës vidhisen
dhe prishen transhetë e beharit plot me luftë popullore
e trishtim oficerësh me halle të vogla familjare,
veç atij të madhit, problemit të luftës së ftohtë,
heshtin mitralozët e shkëmbit dhe baxhot nuk duan,
ky fati ynë i ngjitur përpjetë si tutkall zdrukthëtari në duar,
për darka ustallarësh të uritur, me pe terezish dhe plumbça
pushkatimesh futur si vezme dhe krehra nën brezmekë
të kuq shqiptarësh etnikë, të errur
nga diell’ i trazirave
dhe zhegu i mercenarit që mban shtëpinë
me qillota xhandari dhe napolona që i blejnë drithin janarit,
(në shkurt ka Perëndia, se ngrihet pazari),
flori bëhet sermi, pikon me lotë jermi, po t’na shohësh nga emri
jemi gegë e të ardhur dhe ne, me Gjon e me Dedë, gjithë këtu i ke,
thonë vijmë nga Mirdita. Thonë. E kjo mbase shpjegon
dashurinë e Pashait për poezinë engleze
dhe gardistët mirditorë… Ecën karvani me natë, qen nuk ka për proverb, e as ergjëri,
në thirrore qihen udhët hukatur e dashuria bëhet shpëtim,
me shqipe të vjetër kaukazi, e miruidë me sharqe (shumës për peshkaqenin),
“derman” vjen si fjalë teutone, me theks të rrëzuar mbi buzë rakie,
hapat po hapin një shteg të ri, të rrëmbejmë armët,
siç na mëson folklori, lufta e Vlorës, dhe se, thonë, po vijnë gegët,
por edhe pa gegë, merre një armë, zëre një shteg,
mëngo nëpër mëngët e shkurtra ku dalin kyçe rrëpirash,
një punë e brendshme na u bë deliri, si ministria jonë me forë, dikasteri
me gaze të zymtë që shkruanin lule biri mbi baltën e fatit,
fati si fshati bën pis,
argjilor e ngjitës
si e përpjeta
që të lodh e nuk shqitet tek ngjitet,
fatale balta si “fëmër” brinje,
arat bokërimës mbjellë me “të lashta”, me histori,
emrat bimëve kurrkush s’ua di, pushtuesve po, me gjini e lloje
e klasifikim,
po shkojmë për armë, gegët po vijnë,
thonë,
thonë, po edhe llafe në qofshin, u bë kohë pa luftë,
dhe armë prodhoi gjym Ai, i ndjeri, merhumi,
(komandant, na mori gjumi,)
mos u kot,
mëngo, derman, rezervat e shtetit, thesar i Aliut,
kursimi lingot i gjirokastërlliut,
u ngjirën gjelat francez napolonëve, e Monpeljeve, e Qytet i studentit,
rruga kërkon gjunjë e gjumë,
grunjë mallkimesh prej plakash kërcikuqe me argjilë me huqe.
(Qylin e do dhe mbreti…
(Fol me kulturë, atq', thuaj: “dhuratën”.)
Ja dhe pak, dhe zëre se mbërritëm tek rezervat me graso të shtetit.

Ebru

Në një enë (tavë) me ujë hidhen pika boje vaji, të cilat marrin forma të rastësishme, por edhe të qëndrueshme në epjen e tyre. Më pas, mbi ujë shtrohet një letër, në të cilën ngjisin të gjitha format e ujshme të bojës, duke e “mermerizuar” atë. Ato forma janë gjithnjë të ndryshme, të manipulueshme, me një lloj rrëshqitjeje të brendshme, një laryshi pa fund harqesh e spiralesh...

Mermerizimi i letrës? Po kjo është ëndrra e çdo shkrimtari, thashë si gjysmë me shaka kur pashë teknikën që ngjyente letrën me gjithfarë arabeskash. Këtu më duhet të ve në dukje mospëlqimin tim: rokokoja më ka ndjekur dhe më ndjek si një qen i bezdisur i lagjes (fillimisht ish i frikshëm ai qen, por rritja qenkësh shndërrimi i frikës në bezdi), më ka ndjekur që nga motivet e xhamisë së një farë Et’hemi, ku zakonisht takoheshim në qendër të qytetit si adoleshentë, e deri në zbukurimet e gjithfarë dyerve dhe grilave të dritareve më vonë, në plot qytete apo qyteza të Europës, ai stërpërpunim i hekurit, për të cilin anglezi përdor formën e parregullt të foljes zakonisht të rregullt “punoj” (wrought iron). Duket se në ato zhdërvjellje metalike, puna nuk mund të quhet si e zakonshme, për të mos përmendur që nuk jemi mësuar t’i shohim bashkë estetiken dhe mbrojtësen, madje na duket se e para e kompromenton të dytën.